Kabalo - Juda Mistikismo

Kabalo - Juda mistikismo kaj hermetikismo 

Kabalo - hebree קַבָּלָה — ricevo, akcepto - estas la doktrino pri la realo. Laŭ la senduba aŭtoritatulo pri Kabalo, Baal haSulam, "la scienco Kabalo estas kaŭz-konsekvenca ordo de malsupreniro de Superaj fortoj, subordiĝataj konstantajn kaj absolutajn leĝojn, ligataj inter si kaj direktitaj al malkovro de Supera estranta forto (Kreinto) al homo en ĉi tiu mondo." 

Laŭ la ordinara opinio, Kabalo estas mistikfilozofia doktrino, asociata kun judismo. La celo de Kabalo estas spirita perfektiĝo de individuo, kiu donos eblecon al homo kompreni sian antaŭdestinon en la materia kaj en spiritaj mondoj. Konforme al Kabalo, animo enkorpiĝas en la materia mondo ĝis kiam ĝi "ellernos sian instruon" kaj plenumos la funkcion, por kiu ĝi estis kreita. (Estas opiniate, ke ĉiu animo havas iun propran, nur por ĝi specifan specialecon, nome kiun ĝi devas finkonscii). Kiam - per studado de Kabalo - la celo estas atingita, animo ĉesas enkorpiĝi. Tia stato nomiĝas "Gmar Tikun" (hebree גמר תיקון) - fino de korekto. Nome atingo de tiu stato estas la celo de Kabalo. 

Malgraŭ tio, ke ekzistas skribaj tekstoj, uzi ilin preskaŭ ne eblas, ĉar ili intence estas skribitaj per alegoria lingvo kaj aludoj, krom verkoj de Baal haSulam kaj iliaj posteuloj. Scioj pri Kabalo estis transdonataj de instruisto al disĉiplo. Komence de la 16-a jarcento danke al granda kabalisto Ari komenciĝis procezo de "scienciĝo" de Kabalo, unu el sekvoj de kiu (en la 20-a jarcento kaj niatempe, parte per penoj de Baal haSulam kaj liaj disĉiploj) iĝis apartiĝo de la doktrino de religiaj tradicioj. 

Inter la problemoj, pere aŭ malpere ĉeestaj en la spkulativado de la hebrea Kabalo, opas ankaŭ tiu pri la origino de la malbono, en kiu oni konceptas la malbonon kiel kvalaton de Dio aŭ, kiel okazas en Hegelo, ke la nergativeco eniras en la konstituon de la Absoluto kaj le la Alsoluto bezonas ĝin por esti kia li estas. (Piero Cantoni, "Demonologia e prassi dell’esorcismo e delle preghiere di liberazione", en Fides Catholica 1 (2006). 

Ĉirkaŭ la scienco Kabalo, kiu dum multaj jarcentoj restis malfermita doktrino, aperis granda multo da legendoj kaj falsaĵoj. Pri tio skribis, ekzemple, Gottfried Leibnitz en sia libro "Hauptschriften zur Grundlegung der Philosophie": "Ĉar homoj ne havis korektan ŝlosilon al la Mistero, la pasio lerni estis, finfine, transformita en ĉiaspecajn bagatelojn kaj kredaĵojn, el kio aperis propraspeca "vulgara kabalo", kiu malproksimas de tiu vera, kaj diversegaj fantazioj sub la falsa nomo "magio", kaj je tio plenas libroj". 

Hekato - La Rito de Ŝiaj Sanktaj Fajroj

Esperanto kaj Hekato – La Rito de Ŝiaj Sanktaj Fajroj

La Diino de la Magio - Hekato

La Rito de Ŝiaj Sanktaj Fajroj - Hekato 

Preparo:

Trovu kvietan lokon, kie vi povos fari la riton senĝene. Vi bezonos kandelon (aŭ alian specon de dediĉa fajro, ekzemple  lampon aŭ kamenan fajron) kaj ion, per kiu vi povas ekbruligi ĝin. Vi rajtas laŭplaĉe konsekri la kandelon aŭ la aliajn ceremoniilojn, kiujn vi uzos laŭ via kutima tradicia operacio. Alie, simple certigu, ke ili estas puraj.

Enkonduko:

Konfortigu vin, enspiru profunde kaj trovu vian ekvilibropunkton; ekvilibro de la menso kaj de la animo kaj de la korpo, kiu prezentos vin fiera kaj bela al la mondo. Enspiru profunde kaj trovu vian voĉon, la voĉon, per kiu vi parolos parolojn de vera kaj pura intenco. Enspiru profunde kaj voku al la libereco ene de via koro, por ke vi povu esprimi vin per intencopureco kaj deziroforto.

Metu ambaŭ manojn sur vian koron (restu tiel ĝis tri korobatoj), per la   montrofingro kaj la meza fingro de via ĉefmano tuŝu viajn lipojn (tri korobatojn), kaj poste al via frunto (tri korobatojn). Poste faru pugnojn el viaj manoj, enfermante la dikfingrojn ene de ili kaj levu ambaŭ brakojn ĉielen.

La brakoj ĉiam ĉielen, malfermu la manojn, la manplaton de la maldekstra mano supren kaj samtempe mallevu la dekstran manon al la flanko de la korpo, la manplaton malsupren kaj alvoku la Diinon: 

Magio Dio Helios kaj Hekato

Magio - Dio - Hielios - Hekato 

Magio estas tuto de la procedoj kaj ritoj, per kiuj la operacianto kredas povi efiki sur la okultajn fortojn de la mondo kaj obeigi ilin al la homaj deziroj. La vorto magio parencas al mago. La bazo de tio estas la imago, ke la naturajn objektojn movas, regas nevideblaj spiritoj (animismo), kiujn la homo kapabla devigi al sia servo. Ĝi evoluis en la primitivaj cirkostancoj de la prahomo, kiam la homo tute dependis de la naturaj elementoj, bonŝanco. Tre gravas en la magia rito la imitado (ĉasado, kapto de besto) kaj eldiro de nomo. La praa arto (danco, artludo, desegnado) elkreskis el la magio. Foje eĉ en religioj troviĝas magiaj spuroj, kiuj tamen antropologoj efike distingas el religio. Eĉ iuj religioj, kiel la Biblia kaj Kristana, rifuzas kiel sensencajn kaj neefikajn kaj pekajn ĉiujn magiajn praktikadojn. Oni distingas blankan (bonfara) kaj nigran magion (malbonfara) ekde la mezepoko.

Mezepokaĵoj”, oni uzas diri ankaŭ la konstato de vasrmo de la magio en la moderna epoko. Sed kiel pruvi la eminenta esploristino Graziella Federici Vescovini, (Medioevo magico. La magia tra religione e scienza nei secoli XIII e XIV, 2008), da magio propre dirita en Mezepoko malmulte troviĝas. La jarcentoj de la magio ne estas tiuj de la Mezepoko, sed la jarcentoj 19-a, 20-a, 21-a. 

Magia Diino - Kalidevi

Antropologia vidpunkto 

Antropologio kun psikologoj kaj faka kredantaro opinias ke la unuaj religiecaj sentoj en la prahomaro eble estis signitaj je magio, kiun la postaj generacioj kapablis distingi el religio. Krome ili dividas magion el religio. Dum en religio, la kredanto ne havas kontrolon sur la okultaj fortoj, kaj nur povas peti kaj pruvi proponi akordojn al la dioj, aŭ esperi bonan volon de gediuloj aŭ spiritoj, en magio, la sorĉisto havas povon (aŭ kredas havi povon), ĉar tiu konas formulojn aŭ ritojn, kiujn certe devigas (tiu kredas) la spiritojn, demonojn, diojn aŭ okultajn fortojn, por ke ili faru kion tiu volas. Sekve, antropologie, la katolika pastro, kiu kredas devigi ke la demonon eliru korpon de posedato per formuloj de ekzorcismo, unuvide tiam ŝajnas praktiki magion, ĉar li ne petas al la demono eliri la posedaton, sed vere ordonas tion al ĝi; sed, duavide, li sin montras religia ĉar li petas al Dio ke al la demono estu ordinite forlasi la posedaton, kiel dedukteblas el la Preĝoj en la koncerna Katolika Ritaro.

Blanka magio 

Nobla magio (malfimagio - "blanka" magio estus "blanka koloro", ne "nobla/malfia") estas esotera praktiko kiu, malsame ol la fimagio, celas interveni nur sur fenomenoj de la naturo pere de la studo pri ties leĝoj, utiligante esplorojn, eksperimentojn, transformiĝojn el unu kemia elemento al la alia.

Adam Weishaupt kaj Iluminatoj

Adam Weishaupt - Majstro de Iluminatoj 

Majstro Johann Adam WEISHAUPT (6-an de februaro, 1748 en Ingolstadt - la 18-an de novembro, 1830 en Gotha) estis germana filozofo kaj fondinto de la Ordeno de Iluminatoj (OI), sekreta societo kun originoj en Bavario. 

Adam Weishaupt

Adam Weishaupt estis naskita la 6-an de februaro, 1748 en Bavario. La patro de Weishaupt Johann Georg Weishaupt (1717-1753) mortis kiam li estis kvin jaraĝa. Post la morto de lia patro li venis sub la kuratorecon de lia baptopatro Johann Adam Freiherr von Ickstatt kiu, kiel lia patro, estis profesoro pri juro ĉe la Universitato de Ingolstadt. Ickstatt estis propagandanto de la filozofio de Christian Wolff kaj de la klerismo, kaj li influis la junan Weishaupt per sia raciismo. Weishaupt komencis sian formalan edukon kiel sepjaraĝa en jezuita lernejo. Li poste enskribiĝis ĉe la Universitato de Ingolstadt kaj diplomiĝis en 1768, 20jaraĝa li doktoriĝis pri juro. En 1772 li fariĝis profesoro pri juro. La sekvanta jaro li edziĝis kun Afra Sausenhofer el Eichstätt.

Post la subpremado fare de Klemento la 14-a de la Ordo de Jezuitoj en 1773, Weishaupt fariĝis profesoro pri kanona juro, posteno kiu estis aranĝita ekskluzive fare de la jezuitoj ĝis tiu tempo. En 1775 Weishaupt estis enkondukita en la empiria filozofio de Johann Georg Heinrich Feder de la Universitato de Göttingen. Kaj Feder kaj Weishaupt poste fariĝus kontraŭuloj de Kanta idealismo. 

Ĉakroj - la sekreta scio de laja jogo

Ĉakroj - la kaŝita scio de laja jogo kaj ĉakroterapio 

Ĉakroj estas laŭ joga filozofio, tantro kaj ved-hinduismaj pensaj fluoj energiaj centroj en la korpo, priskribataj kiel kirlo aŭ rondo. Laŭ tiuj ĉi doktrinoj la ĉakroj servas kiel komplikaj ŝanĝiloj kaj transformiloj de prano en la homa organismo. La scienco de la ĉakroj estas tre grava parto de jogo, inkluzive de la bazo por la praktiko de Laja Jogo kaj Krija Jogo kaj progresinta praktiko Hatha Jogo, Raĝa Jogo aŭ ia alia aŭtentikaj metodo de jogo .En la korpo estas sep ĉefaj ĉakroj. 

Sahasrara - ĉakro de krono, kronĉakro  

Aĝna, Aĝnia - ĉakro de tria okulo 

Viŝiuddha - ĉakro de gorĝo, gorĝĉakro 

Anahata - ĉakro de koro, korĉakro 

Manipura - ĉakro de sunplekto, sunplekta ĉakro

Svadiŝthana - ĉakro de subumbiliko, subumbilikĉakro 

Muladhara - ĉakro de bazo, seksorgana ćakro  

Dodaj napis

Ĉiu ĉakro nutrigas organojn kunigitaj kun ili per la prano kaj transdonas bioenergion en aŭron. Por ke la homa korpo estu sana, ties ĉakroj devas esti en ekvilibro kaj akcepti la bioenergion. La ĉakro akceptas tiun ĉi energion, nur se ĝi turniĝas en direkto de horloĝaj montriletoj (la fingroj de la dekstra mano montras la direkton de turniĝado, la dikfingro montras la direkton de la fluado de energio). Se ĝi turniĝas male, la energion ĝi ne donas. Ĝis kiam ne estas en la ekvilibro la tuta energia kampo de la homo, la ĉakroj akceptas kaj donas la energion. Perturboj en la agado de ĉakroj montriĝas kiel malfacilaj vivsituacioj. Se ĉiuj ĉakroj estas en harmonio, la harmonia estas ankaŭ la vivo de homo. 

La ĉakroj estas energiaj zonoj de la homa korpo. Troveblas sep ĉefaj, kiuj viciĝas de la malsupra korpo ĝis la kapsupro. Neniu ĉakro estas supera ol la alia. Iuj partoprenas la konstruadon de homaj ĉeloj. Iliaj agadoj estas gravaj ĉar ili ekvilibrigas la tutan korpon. Se unu ĉakro malekvilibras, oni ne povas farti plene bone. La saĝaj Hindoj simboligas la homan evoluon uzante sep ĉakrojn . Tiu scio kapablus alporti kaj disdoni energiojn por ĉiu bona ago. Do estas tre grave sin analizi tre ofte. Laŭ jogo, akupunkturo kaj aliaj hindaj kaj ĉinaj tradiciaj sciencoj, iu el la energinodoj en la korpo, el kiuj la sep precipaj sidas laŭ la vertebraro: kutime oni kalkulas sep ĉakrojn, kiuj situas apud anuso, seksorgano, umbiliko, brusto, gorĝo, frunto kaj verto. 

Ĉakroj estas jam fotitaj kaj pri ili ekzistas grandega literaturo. Evidente, materialoj pri parapsikologio kaj konkrete pri ĉakroj abundas ankaŭ en Reto; kiu deziras, povas trovi ilin. Ĉakroj (sanskrite tio signifas "radoj"; la vorto estas parenca al latindevena vorto "cirkloj") apartenas ne al fizika, sed al pli fajna kaj subtila korpo. Kutime oni kalkulas sep chakrojn, kiuj situas apud anuso kaj seksorgano, subumbiliko, sunplekto, brusto, gorĝo, frunto kaj verto, super la supro de la kapo. 

Ĉiu el tiuj ĉakroj, kiam plene evoluigita, donas al homoj iujn miraklajn supereblecojn. Krom tiuj, ekzistas multe da aliaj, malpli grandaj centroj - ĉe ŝultroj, piedoj ktp. Kiam ĉakroj de homo ekfunkcias, por klarvidanto ili aspektas kiel diverskoloraj lumantaj floroj. W skrajnych przypadkach ich światło jest widoczne nawet dla prostych ludzi; Dlatego na temat ikon głów nimbon kufel ĉirkax świętych. Halo jest światło, które promieniuje kapitału, VERTA ĉakro.

Jogistoj kapablas elteni froston kaj varmegon, dum horoj ne spiri kaj fari aliajn "miraklojn".  Ĉiuj tiuj kapabloj enestas en ĉiu el ni, sed ni ekde frua infanaĝo jam estas misedukitaj. Ĵusnaskita bebo, se ĝin ĝuste eduki, povas fariĝi "superhomo". Jogo estas proksima al kristanismo, ankaŭ al budhismo aŭ islamismo kaj aliaj lumportantaj religioj kaj filozofioj de la mondo, ĉar ĝi diras, ke ĉiuj religioj devenas el unu Fonto. Certe ankaŭ ĝi estas proksima al teosofio de Blavatskaja kaj familio de Roerich kaj Alice Bailey, kiu antau venis Agni Jogo. Jogo emfazas signifon de Ĝojo (sanskrita: Ananada) kiel konscia, aktiva percepto de Beleco, Amo kaj Scio. Ĝojo estas unu el la signoj plej alta saĝeco. Jogo konfirmas kompareblecon, trankvilkarakterecon kaj laŭceleco en malkonfortaj pozicioj. 

Nova Epoko - Erao de Akvano

Nova Epoko - Nova Aĝo aŭ Aĝo de Akvano 

Nova Epoko aŭ Aĝo de Akvano aŭ Epoko de Akvano - estas tre ĝenerala termino por nomi ampleksan religian (aŭ novreligian) movadon. La nomo estiĝis dum la 20aj jaroj de la 20a jarcento, per la "Manifesto de la Nova Epoko", kvankam ĝi estis prenita de verko de Alice A. Bailey, (1880-1949) grava membro de la Teozofia Societo (La disĉiplado en la nova epoko). Nova Epoko estas popola sinkretisma movado religia populariĝinta en la 1960aj jaroj en Nordameriko kaj aliaj landoj el fontoj teozofiaj, kristanaj, hinduismaj...: pioniro de la nuntempa „Nova Epoko“ estas Helena Blavatsky, Alicja Bailey, Rudolf Steiner, Helena kaj Nikolai Roerich, Mahavatar Babaji, Sri Ramakriŝna, Svami Vivékananda, Paramahansa Yogananda, Mohandas Karamchand Gandhi, Ramana Maharŝi, Sri Aŭrobindo, Svami Sivananda, Sathya Sai Baba, Guru Anandashiva kaj Lalitamohan Babaji.

Patrolando - Nikolai Roerich

Iafoje ankaŭ Nova Tempo, Amfora Epoko (pro zodiaka signo Amforo), Nova Erao: la adeptoj de la Nova Erao ... kontaktas aliajn estulojn loĝantajn en la universala Tuto.  

Oni povas konsideri parton de la noveraa movado multajn skolojn kiuj en la praktiko kaj doktrino rezultas ege malsimilaj. Sed la ĉefaj trajtoj de ĉiuj estas la sekvak kredoj:

- Dio estas unu, sed ĉiu ajn rajtas interpreti ĝin laŭ sia propra maniero, kio en la praktiko estigas "personan dion".

- Ĉio estas dio.

- Homoj povas konekti sin kun dio kaj diino.

- Ĉiuj religioj estas egale pravaj kaj bonaj se korekte praktikataj.

- La tasko de la homo sur la tero estas evolui kaj perfektiĝi ĝis fine li atingos la unuecon kun dio. 

La praktikoj de la noveraanoj estas tre diversaj kaj eĉ kontraŭaj, kvankam oni ofte trovas vegetarismon, meditadon, jogon (kaj aliajn praktikojn el Oriento); magion, astrologion kaj aliajn formojn de divenado, ekologiismon, reenkarniĝon, inter multaj aliaj. 

Kvankam la termino Nova Epoko ŝajnas aludi al novaj kredoj, fakte la doktrina korpo de tiu ĉi movado estas prenita el malnovaj filozofioj kaj religioj, ĉefe orientaj. Jam en 1875, Helena Petrovna Blavatsky fondis la Teozofian Societon, bazitan sur antikvaj konoj, eltrovitaj de Blavatsky mem, laŭdire en Tibeto kaj Hindio. La teozofio, fakte, estas bazita ĉefe sur unu el la skoloj de la hinda filozofio, la veda, miksita kun la eltrovaĵoj de la tiutempa okcidenta scienco, elektriko, magnetismo, ktp.

En la unuaj jardekoj de la 20-a jarcento, alvenis en Eŭropon kaj Amerikon la unuaj sŭamoj (hinduismaj monaĥoj) por disvastigi la orientan filozofion. Tiel fondiĝis la unuaj societoj kiuj preparis la grundon por, post jardekoj, la ekflorado de la noveraa movado.

Estas atribuite al Marilyn Fergunson la "patrinecon" de la nuntempa nocio pri nova erao, pere de ŝia verko La amforana konspiro (1980), kvankam jam en 1976, Mark Satin estis publikiginta Politiko en la nova erao, en kiu li pledas por nova maniero fari politikon, pli centrita en la individuo kaj ties personaj necesoj, ol en la diktatoj de la ekonomio.

La tradiciaj religioj, ĉefe kristanaj, malrekomendas al siaj membroj partopreni en iu ajn movado suspektita de "noveraeco", pro tio ke tiuj ĉi grupoj predikas personan dion, personan rilaton kun dio kaj eĉ personan interpretadon de la sanktaj libroj. Ne malmultaj ortodoksaj religiuloj kondamnas la praktikojn kaj kredojn de la Nova Erao kiel inspiritajn de la diablo. 

JOGO - spiritaj praktikoj kaj meditado

Jogo estas familio de antikvaj spiritaj praktikoj kaj meditadoj kiuj originis en Hindio, kie ili daŭras esti vibranta kaj vivanta tradicio havante la iluminiĝon kiel celo. Karma Jogo, Bhakti Jogo, Ĝnana Jogo kaj Raĝa Jogo taksiĝas kiel la ĉefaj jogoj, sed ekzistas multaj aliaj tipoj.

En aliaj partoj de la mondo kie jogo estas populara, ĝi fariĝis asociata plej ofte kun asanoj (pozicioj) de Hatha Jogo, kiuj popularas kiel fizikaj ekzercoj. Jogo, kiel rimedo de enlumiĝo estas centra por Hinduismo, Budhismo, Sikhismo kaj Jainismo, kaj influis aliajn religiajn praktikojn tutmonde.

La termino de jogo venas el la sanskrita योग kiu signifas unio de korpo kaj spirito. La vorto posedas la saman hindo-eŭropan radikon kiu troveblas en la franca joug en la angla yoke aŭ en la rumana jug. Jogo prezentas ankaŭ la ideon ke la atmano gvidendas al tiu absoluta unio. Sed per la unio de tiuj du elementoj, jogo estas la realiĝo de la vero per la joga vojo. 

Jogo estas Hindio plej venerado kaj antikvaj kultura tradicio. Jogo estas sanskrita vorto kiu signifas "kunigi". Ĝi estas konsiderita kiel potenca ekzerco pro lia kapablo por revitalizar la fizika, spirita kaj mensa aspektoj de la korpo. Jogo estas praktikita en la tuta mondo por lia mirinda sano profitoj kaj estas aparte populara inter la virinoj. Homoj kutime konsideras yoga kiel rimedo igi svelta kaj lertaj. Tamen, jogo estas ne nur utila por perdi pezon, ĝi povas ankaŭ proponas multajn aldonita avantaĝoj kiel toning kaj fleksebleco. Plie, fekundeco jogo estis konata por disvolvi la reproduktaj kaj endocrino sistemoj de la korpo. 

Praktikado de jogo 

Moderna praktiko de jogo ofte inkluzivas tradiciajn elementojn hereditajn el Hinduismo, kiel moralaj kaj etikaj principoj, pozicioj por konservi la korpon en bona sanstato, spirita filozofio, instruojn de guruo, kantado de mantroj (sanktaj silaboj), kvietigo de spiro kaj senmovigo de la menso per meditado. Tiuj ĉi elementoj ofte iĝas adaptitaj por la bezonoj de la nehindaj praktikantoj. Proponantoj de jogo taksas la ĉiutagan praktikadon mem kiel boniga; ĝi plibonigas la sanstaton, la emocian ekvilibron, la mensan klarecon kaj la vivoĝojon. Adeptoj de jogo progresas al samadhia stato, je kiu la praktikanto havas tutan regon pri sia konscio.

La celoj de jogo estas esprimitaj malsimile en diversaj tradicioj. En la diocentrema Hinduismo, jogo estas taksata kiel serio de praktikoj kiuj intencas alproksimigi homojn al Dio aŭ helpi ilin akiri unuiĝon kun Dio. En Budhismo, kiu ne postulas necese kreantan tipon de Dio, jogo profundigas la saĝon de la praktikantoj, kompaton kaj envidon. En okcidentaj tradicioj, kie ekzistas forta emfazo de individueco, jogpraktikado estas aldono de la serĉado por signifo en la egoo kaj integrado de diversaj aspektoj de la estaĵo. La terminoj mem-realiĝo kaj Di-realiĝo estas uzataj interŝanĝe en hinda jogo, kun la subkaŝiĝanta kredo ke la vera naturo de la egoo, malkovrita per praktikado de jogo, estas samspeca kun la naturo de Dio. La fina celo de jogpraktikado estas atingo de liberiĝo (Mokŝa) el mondaj suferoj kaj el la ciklo de naskiĝo kaj morto (Samsara).